મને તૂટવાની ક્ષણે સાચવે છે.
મને મારું ઘર એટલે બહુ ગમે છે.

ઘણીવાર થાકું, અને ચૂર થઇને,
હું લંબાવી દઉં જાતથી દૂર જઇને.
એ વખતે બની મા, મને જાળવે છે,
મને મારું ઘર એટલે બહુ ગમે છે.

કદીક ઘર, કદીક જાતથી ઓછું આવે,
તો ભીંતોય ઘડપણનું ડહાપણ બતાવે,
રહી મૌન એ શાણપણ દાખવે છે,
મને મારું ઘર એટલે બહુ ગમે છે.

મેં માનેલા મારા, કરે મનવટો યે,
તિરસ્કાર અસ્તિત્વનો યે થતો ને,
હું જેવી છું એવી મને પાલવે છે,
મને મારું ઘર એટલે બહુ ગમે છે.

ભલે રેત પત્થર વડે એ બનેલું,
છતાં એ જ આત્મિય સહુથી વધેલું !
અહિં બુંદ શીતળ પરમની જમે છે,
મને મારું ઘર એટલે બહુ ગમે છે.

આ ઉંબર, આ પરસાળ ને ઓરડા પણ,
નિભાવી રહ્યા છે ભવોભવનું સગપણ
થીજે મારી સાથે, ને સાથે દ્રવે છે,
મને મારું ઘર એટલે બહુ ગમે છે.

– નેહા પુરોહિત